Bulli follows Van Gogh!

Ik wil op ontdekkingstocht naar een mooie manier van kleurgebruik in mijn schilderijen.

Om dit te bereiken wil ik Van Gogh volgen op zijn zoektocht:
– Door de plekken op te zoeken waar hij woonde, werkte en schilderde.
– Door in zijn voetsporen te treden, langs plekken waar hij zich liet inspireren.

Ik hoop dezelfde intense blik op de werkelijkheid om hem heen te vinden. Ik ga op zoek naar raakvlakken waarmee ik aan de slag kan. Ik hoop betoverd te worden, met dezelfde passie en bezetenheid, waardoor ik mijn eigen stijl kan optimaliseren of wel de “Wow” factor!

Samen met onze Volkswagen T2 (die in Duitsland de bijnaam Bulli heeft) ga ik op pad!

Dus …. Op naar Borinage!

Borinage (België)

Waarom Borinage?
Voor de kolenmijnwerkers wilde Vincent als prediker het evangelie gaan verkondigen, maar de hoge heren waren niet zo blij met de manier waarop hij dat deed. Hij kwam namelijk op voor de mijnwerkers. Gevolg was, dat Vincent na een tijdje weer naar huis kon. Na Borinage heeft Vincent op advies van zijn broer Theo besloten om fulltime kunstenaar te worden.

De Marcasse kolenmijn is nu een ruïne. De mijn wordt bewoond door een aardige man met paarden. Hij was zo aardig dat we met ons busje het terrein op mochten en op ons gemak alles konden bekijken en foto’s maken. Hij liet zien waar de schacht was waar Vincent ook naar beneden was geweest. Hij vertelde dat zijn opa nog in de mijn had gewerkt. Het geef je een bizar gevoel dat 150 jaar geleden mensen hier werkten voor een armzalig loontje. Wat mij het meest aangreep was, dat paarden ook de mijn ingingen en nooit meer het daglicht zagen.

Na Borinage ging Vincent naar Nuenen, waar hij weer bij zijn ouders ging wonen. Dus …. Op naar Nuenen!

Nuenen
Via Brussel, Etten, Den Haag en Drenthe kwam Vincent uiteindelijk in Nuenen terecht, bij zijn ouders die daarheen verhuist waren. Hier begon hij regelmatig het boerenleven te schilderen. Zijn voorbeelden waren in die tijd de kunstenaars van de Haagse School. Hij schilderde het boerenleven vaak met sombere kleuren. Een aantal gebouwen die Vincent heeft geschilderd staan er nog, waaronder de pastorie waar hij en zijn ouders in woonden.
Voor de Pastorie vind ik een mooi plekje om een tekening te maken samen met Bulli erop. De Haagse School is niet echt mijn stijl dus ik reis weer verder.

Na Nuenen is Vincent via Antwerpen naar Parijs gegaan. Wij gaan niet naar Parijs, de stad is te hectisch. Bulli zou het niet zonder deuken en krassen overleven. Nee, we gaan meteen naar het Zuiden.  Dus . op naar Arles!

Arles
We hebben er 5 dagen over gedaan om in Arles te komen. We hebben het rustig aan gedaan, want we wisten niet of Bulli het wel aankon. Maar ze deed het geweldig!

Arles: de ontdekking van het Zuiden. Vincent stelde zich de Provence voor als “Het land van de blauwe tonen en vrolijke kleuren”. Hij had een sterk verlangen naar het ervaren van deze kleuren en de warmte van het Zuiden.

Arles is een mooie stad met veel geschiedenis tot ver terug in de Romeinse tijd, maar voor Vincent ging het om de kleuren. Het gele huis waar Vincent gewoond en gewerkt heeft is helaas plat gebombardeerd tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar de gebouwen achter het gele huis zijn nog wel te zien. Het Caféterras Bij Nacht (Place du Forum) is wel nog in de oude staat te bezichtigen. Omdat overdag er allerlei parasols voor staan, ben ik de volgende dag vroeg in de ochtend er naar toe gegaan. Alleen de schoonmaakster was er, dus ik kon heerlijk op mijn gemakje het café bekijken. Toen ik naar binnen liep waande ik mij terug in de tijd van 150 jaar geleden. Het interieur is in de Jugendstil stijl. Als ik naar boven loop, ga ik over een krakende zeer oude trap. Boven proefde ik de sfeer die ik herken in zijn schilderijen. Je voelt de aanwezigheid van al die gasten van 150 jaar geleden in het café. Dit is waar ik voor kwam. Ik geniet nog even voordat de nieuwe gasten komen.
Met die sfeer die ik geproefd heb, ga ik vervolgens naar de Brug te Arles (Pont du Langlois). Het is wel de bekende brug die Vincent geschilderd heeft, maar hij staat niet meer op dezelfde plek. Ze hebben hem verplaatst (dat is nou weer jammer). Ik zoek een mooi plekje op om hem na te tekenen. Ik trotseer de warme zon, muggen en steekvliegen en teken stug door. Ik wilde eigenlijk ook nog een olieverfschilderij maken van de brug, maar ik kan niet op tegen de muggen en steekvliegen die mij 24 uur per dag lastig vallen. Na ongeveer vijftig jeukbulten geef ik het op, en vertrek naar de volgende plek.

In Arles ging het niet goed met Vincent, daarom liet hij zich vrijwillig opnemen in een geestelijke ziekeninrichting in Saint-Remy-de-Provence. Dus …. Op naar Saint-Remy-de-Provence!

Saint-Remy-de-Provence
Als we aankomen in Saint-Remy-de-Provence vinden we een mooie camping dicht bij het centrum van de stad. Saint-Remy heeft een pittoresk centrum met mooie oude gebouwen, leuke kleine winkeltjes en veel kunstgalerieën. In de Galerie Du Pharos is er een expositie van schilderijen van de Spaanse hyperrealistische schilder Josep M. Sola. Ik kijk mijn ogen uit. Hij schildert zo mooi landschappen met bergen en water, je proef de sfeer van rust en natuur. De kleuren zijn impressionistisch gebruikt. In zijn kleurgebruik zie ik overeenkomst met het kleurgebruik van Vincent. Iets wat ik zelf ook graag schilder.
Net buiten het stadje Saint-Remy bevindt zich de inrichting Saint-Paul-de-Mausole waar Vincent zich heeft laten opnemen. Een gedeelte van de inrichting is voor toerisme en je kan een kamer die is ingericht zoals in de tijd dat Vincent daar aanwezig was bekijken. De binnentuin die hij veel heeft geschilderd mag je ook in. Als Vincent zich goed voelde mocht hij buiten de inrichting ook schilderen. Hij schilderde olijfbomen en cipressen met bergen op de achtergrond. De karakteristiek grillige vormen van olijfbomen hebben mij al vanaf de eerste dag dat ik voet zette op Griekse bodem aangetrokken. Ik besluit een schilderij te maken met een olijfboom met bergen. Tegenover de inrichting staan olijfbomen die hij vaak heeft geschilderd. Ik zoek een mooie oude olijfboom uit met de bergen als achtergrond, en begin te tekenen. Ik zit te genieten tussen de olijfbomen met krekels die een oorverdovende geluid maken. Ik maak uiteindelijk twee tekeningen. Een van de tekeningen wil ik graag op het doek schilderen. Ik besluit het opzetten van het doek in acryl te doen op de camping, zodat ik de volgende dag meteen de olijfboom in olieverf kan schilderen. Ik had ter plekke een foto gemaakt van de olijfboom, zodat ik hem gemakkelijker kan opzetten. Op de camping begin ik met het opzetten van de olijfboom op het doek, en doe een schokkende ontdekking. De foto geeft maar een fractie die herinner. Ik zie bijna geen details. Ik ben verbaasd dat het verschil zo groot is. Ik heb vaak gelezen in kunstboeken dat een mens met twee ogen (lenzen) meer kan waarnemen dan een fototoestel met één lens. Maar dat het verschil zo groot is had ik niet verwacht. Als ik de volgende dag weer naar de plek ga, zie ik het grote verschil. Onder de parasol begin ik te schilderen. Omdat het erg warm is, over de 30 graden, is het fijn om met olieverf te werken. Tijdens het schilderen lopen de toeristen langs mij richting de ingang van de inrichting. Sommigen maken van een afstandje stiekem een foto van mij. Anderen komen bij mij staan en maken een praatje en vragen of ze een foto mogen maken. Al snel ben ik een attractie. Je kent dat wel één Japanner maakt een foto en daarna moeten alle andere Japanners ook een foto maken. Toeristen over de hele wereld komen langs: Chinezen, Amerikanen, Noren, Duitsers, Belgen, Italianen, Spanjaarden en allemaal willen ze een foto.
Maar hallo …. Ik ben geen Vincent!!
Nadat ik genoeg gezien en gedaan heb wil ik weer verder.

Op een gegeven moment voelt Vincent zich goed genoeg en gaat hij via Parijs naar Auvers-sur-Oise. Dus …. Op naar Auvers-sur-Oise!

Auvers-sur-Oise
Auvers ligt mooi heuvelachtig naast de rivier Oise. Het is ook een plek waar de bekende schilder Daubigny woonde en werkte in het begin van het impressionisme. Vincent had veel bewondering en respect voor zijn werken. Helaas was Daubigny al 10 jaar eerder overleden toen Vincent aankwam in Auvers. Ik besluit niet te schilderen, maar veel te tekenen. Ik kan geen schilderij vinden van de herberg Ravoux waar Vincent verbleef. Dus vind ik dat een mooie gelegenheid om de Herberg na te tekenen. Daarna ben ik naar de plek gegaan waar Vincent het bekende schilderij heeft gemaakt “Korenveld met kraaien”. Het kruispunt heb ik gevonden maar dit jaar groeit er een andere gewas en het korenveld staat ernaast. Een bewoner vertelde dat ik volgend jaar moest terug komen want dan zou de boer op dezelfde plek weer koren zaaien. Ik was dat niet van plan dus fiets ik rechtdoor en vind een mooi houten kruis om te tekenen naast een pad. Ik geniet van de stilte en geluiden van de natuur. Even geen “trosje” toeristen die met veel lawaai selfies maken van de plek waar Vincent is geweest. Ze gaan massaal in het korenveld staan voor een foto. Dat ze daarmee koren vertrappen ten laste van de boer…. Boeit ze niet.
De volgende dag ga ik tot slot vroeg met het busje naar het graf van Vincent en zijn broer Theo. Hier eindigt mijn verhaal.

Vincent bedankt voor je mooie schilderijen

en je verhaal!